به نقل از «ایسنا»

ابداع دستگاه هوش مصنوعی برای خواب راحت بیماران در بیمارستان

تاریخ انتشار: ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۹۹۰۱۸۰

اختلال در نظارت شبانه بر علائم حیاتی(VS) بیماران بستری در بیمارستان با اختلال شناختی، فشار خون بالا، افزایش استرس و حتی مرگ و میر بیماران مرتبط است، حال محققان راهی نوین برای انجام این کار توسط هوش مصنوعی یافته‌اند.

به گزارش ایسنا و به نقل از تک اکسپلوریست، برای اولین بار یک گروه از محققان "موسسه تحقیقات پزشکی فاینستاین" ابزار بالینی پیش‌بینی یادگیری عمیق را برای شناسایی بیمارانی که لازم نیست در طول شب بیدار شوند تا علائم حیاتی آنها اندازه گیری شود، توسعه داده‌اند که این موضوع به آنها اجازه می‌دهد تا بیماران بیشتر استراحت کرده و زودتر بهبودی خود را به دست آورند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نتایج این مطالعه براساس بررسی یافته‌های ۲۴.۳ میلیون اندازه‌گیری علائم حیاتی به دست آمده است.

یک گروه از محققان به سرپرستی "تئودوروس زانوس"(Theodoros Zanos) داده‌های چندین بیمارستان نیویورک را بین سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۹ جمع آوری و تجزیه و تحلیل کردند. آنها موفق به بررسی ۲.۱۳ میلیون ویزیت بیمار شدند. آنها از این حجم وسیع از داده‌های بالینی ویزیت‌های بیماران( ضربان تنفس، ضربان قلب، فشار خون سیستولیک، دمای بدن، سن بیمار و غیره) برای توسعه الگوریتمی استفاده کردند که می‌تواند میزان ثبات حال بیمار را در طول شب پیش‌بینی کند تا اگر وضعیت آنها عادی است دیگر پرستاران در طول شب آنها را برای اندازه گیری علائم حیاتی بیدار نکنند و آنها بتوانند یک خواب بدون وقفه و راحتی داشته باشند.

حال محققان این مطالعه با در نظر گرفتن این مشکل موفق به ابزاری مبتنی بر هوش مصنوعی به نام "بگذارید بیماران بخوابند"(Let Sleeping Patients Lie) شده‌اند.

دکتر زانوس گفت: استراحت یک عنصر مهم برای مراقبت از بیمار است و به خوبی اثبات شده است که اختلال در خواب شکایتی شایع است که می‌تواند بهبودی بیمار را به تأخیر بیندازد. یافته‌های ما نشان می‌دهد این دستگاه می‌تواند با بررسی این علائم سبب شود بیماران خوابی آرام و ایمن را تجربه کنند.

به طور متوسط ​​کادر درمانی هر چهار تا پنج ساعت یک بیماران را برای چک کردن علائم حیاتی آنها از خواب بیدار می‌کنند اما این ابزار مفید این پتانسیل را دارد که کار شبانه کارکنان بیمارستان را کاهش دهد و از استرس کارکنان بکاهد. پرستاران بین ۲۰-۳۵ درصد از وقت خود را صرف مستندسازی علائم حیاتی بیماران می‌کنند و تقریباً ۱۰ درصد از شیفت خود را برای جمع آوری این اطلاعات اختصاص می‌دهند. بنابراین استفاده از چنین دستگاهی می‌تواند هم برای بیماران و هم کادر درمانی بسیار کاربردی و مفید باشد.

یافته‌های این مطالعه در مجله"Nature Partner Journals Digital Medicine" منتشر شده است.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: بيمارستان بیماران علائم حیاتی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۹۹۰۱۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شک و تردید سالم است، اما در پزشکی می‌تواند خطرناک باشد!

فرارو- وقتی صحبت از اعتماد عمومی به میان می‌آید در پزشکی بر سر دوراهی قرار داریم. پس از وقوع پاندمی کووید که علم را تحت الشعاع سیاست قرار داد جای تعجبی نیست که اعتماد به علم پزشکی روندی فرسایشی را طی می‌کند. در واقع، اعتماد به پزشکان از ژانویه ۲۰۱۹ میلادی به این سو به پایین سطح خود رسیده است. در نتیجه، افراد بیش تری به دنبال صدا‌های کم‌تر متعارفی در عرصه سیاست هستند که به باور‌های آنان نزدیک‌تر است و تمایل دارند آن صدا‌ها را بپذیرند. برای مثال، "رابرت اف کندی جونیور" از نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری باوری به واکسن ندارد و از جمله افراد بدبین نسبت به این موضوع قلمداد می‌شود. نتیجه برخی از نظرسنجی‌ها از حمایت دو رقمی از او حکایت دارد. این می‌تواند زنگ خطری برای علم پرشکی باشد.

به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، این در حالیست که سیستم پزشکی در جلسات حضوری و هم چنین بولتن‌های بهداشت عمومی به اعتماد متکی است. بی اعنمادی می‌تواند پزشکان را به سوی فرسودگی شغلی سوق دهد و باعث بروز نتایج منفی‌ای برای بیماران شود که در صورت وجود اعتماد قابل اجتناب خواهند بود. زوال اعتماد به علم پزشکی و پزشکان تا حدی عامل  افزایش نرخ سرخک در بین کودکان واکسینه نشده، عدم رعایت غربالگری سرطان توصیه شده و امتناع از مصرف دارو‌های پیشگیری کننده است. هیچ راه حل آسانی در این مورد وجود ندارد. اگر راه‌هایی برای بازگرداندن و تقویت اعتماد به بیماران پیدا نشود جان افراد بیش تری از دست خواهد رفت.

در مورد پزشکان امریکایی این بی اعتمادی فضای نسبتا تازه‌ای می‌باشد و پیش‌تر چندان موضوع بی اعتمادی به پزشکان مطرح نبود.

تردید نسبت به پزشکی معادل نیهیلیسم پزشکی نیست. داده‌های پشت دارو‌هایی که پزشکان تجویز می‌کنند و تصمیماتی که می‌گیریم نباید تنها در اختیار ما باشد. افراد حق دارند اعداد را بررسی کنند و در مورد ریسک و منافع خود تصمیم بگیرند. با این وجود، زمانی که این شک و تردید به ناباوری مذموم و جبران ناپذیر تبدیل می‌شود می‌بینیم که برخی از بیماران تصمیمات خطرناکی اتخاذ می‌کنند و زمانی که پزشکان با ناامیدی پاسخ می‌دهند این موضوع صرفا باعث جدایی و فاصله بیش‌تر بین  پزشک از بیمار می‌شود.

اعتماد گاهی اوقات با ارائه واضح حقایق و ارقام قابل ترمیم است واقعیت آن است که اعتماد چیزی فراتر از  توضیح اعداد است. پزشکان چیز‌هایی در مورد بدن به بیماران می‌گویند که قابل مشاهده نیستند. پزشکان تغییرات سبک زندگی و دارو را برای درمان یا پیشگیری از مشکلاتی که ممکن است توسط بیمار احساس نشوند توصیه می‌کنند. جراحان به نسخه عمیقی از اعتماد به نام قرارداد جراحی اشاره می‌کنند: این ایده که وقتی افراد زیر چاقو می‌روند به جراح خود اجازه می‌دهند که بدن شان را باز کند تا آنان را بهتر کند. این اعتماد را باید به دست آورد.

در مواقع اضطراری بیماران این فرصت را ندارند که انتخاب کنند به چه کسی اعتماد کنند و تصمیمات پزشکی باید عجولانه و حتی در کسری از دقیقه اتخاذ شوند. بنابراین، بخشی از کار پزشکان ایجاد رابطه سریع است. این تصمیم گیری زمانی که اعتمادی که پیش‌تر بین بیمار و پزشک وجود داشته اکنون از بین رفته دشوارتر می‌شود.

در پزشکی به ایده تصمیم گیری مشترک اشاره می‌شود که در آن تصمیمات پزشکی به طور مشترک توسط پزشک و بیمار برخلاف لحن پدرانه سالیان گذشته گرفته می‌شوند. در نتیجه، پزشک به بیمار خود نمی‌گوید چه کاری را انجام دهد در عوض اطلاعات لازم را به او ارائه می‌دهد تا بیمار بتواند مسیری را که برایش مناسب است انتخاب کند. اگر بیمار نخواهد یا نتواند آن چه را که پزشک مطرح می‌کند باور کند دانش پزشکی بی فایده می‌شود.